Gastblog van Filip De Cavel, verschenen op de site van het Vlaams Bijbelgenootschap. Filip is theoloog, godsdienstleraar, en oudste in evangelische kerk ‘De Rots’.
Binnen de brede protestantse tradities en de evangelische beweging zul je steevast liefde voor de Bijbel ontdekken. Die centrale waarde kan niet genoeg worden onderstreept. Het gezag en de toereikendheid van de Schrift behoren tot de belangrijkste pijlers van de protestantse theologie sinds de Reformatie.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de Bijbel op verschillende manieren benaderd werd en wordt. Om er een paar te noemen: als informatiedrager, studieobject, maar ook als devotionele literatuur.
Stille tijd
Puriteinen, piëtisten, opwekkingsprekers, charismatische gelovigen: allen hanteren ze methoden om de Woorden van God tot zich te laten spreken. Het voornemen van de protestantse en evangelische lezer wordt gekenmerkt door een devotionele ethos, een bekeringservaring en een verlangen om God beter te leren kennen. “Stille tijd” is een typische leesmethodiek die op deze voornemens geënt is en die teruggaat tot in 1879, toen de Britse Scripture Union (Internationale Bijbelbond) deze methodiek promootte.
Argwaan
Ook vandaag klinkt in niet mis te verstane woorden de slogan: “Laat de Bijbel spreken: ontdek hoe God spreekt in je leven.” De aloude en beproefde lectio divina lijkt dan weer een atypische benadering voor de eerdergenoemde tradities, alle goede intenties van hedendaagse evangelische en protestantse opiniemakers ten spijt. Er zijn best verklaringen te vinden voor de argwaan, maar dat is misschien voor een andere blog. Binnen de rooms-katholieke traditie, waar deze vorm van contemplatief lezen in een monastieke context ontstond, alsook binnen de orthodoxe traditie erkent men de meerwaarde van de lectio divina al veel langer. Binnen deze tradities ligt de nadruk nog iets meer op het zoeken naar het evenwicht tussen de individuele interpretatie en de kerkelijke leer.
Lectio divina evangelica
Toch hebben de twee methodieken best wat gemeen. Ze vragen van de lezer bepaalde attitudes die gelijklopend zijn: afhankelijk, verwachtingsvol, nederig, gehoorzaam. Zonder deze deugden gaat onze hermeneutiek wankel. Hoe je de Schrift deugdzaam benadert wordt dan ook vaak onderschat, terwijl ons vermogen de informatie om te zetten in deugdzaamheid, eerder wordt overschat. Zonder beide methodieken tekort te doen zou ik het eenvoudig willen samenvatten. Stille tijd betekent: lees je Bijbel dagelijks, lectio divina: lees je Bijbel traag.
En waarom geen fusie tussen de twee promoten: “Lectio divina evangelica” (een begrip aangereikt door Evan Howard)?
Lees je Bijbel dagelijks én traag.
Welke methodiek je ook gebruikt,
laat het geschreven Woord uitmonden in
het belichaamde Woord in het leven van de lezer.
